آشنایی با اوتیسم

اوتیسم چيست

اوتیسم يک بيماري نيست بلکه يک اختلال رشدی در عملکرد مغز است. افراد مبتلا به اتیسم سه نوع علامت را نشان مي دهند: روابط اجتماعي ضعيف، مشکلاتي در ارتباط کلامي و غيرکلامي و علائق و فعاليت هاي محدود. اين علائم در سه سال اول زندگي بروز مي کند و به نظر مي رسد که در سرتاسر زندگي ادامه پيدا مي کند. اگر چه داروي خاصي براي درمان اوتیسم وجود ندارد، وليکن شروع زودتر آموزش، ضروري است چرا که باعث موجب بهبود رشد اجتماعي و کاهش رفتارهاي نامطلوب می گردد.

از سال 1980 که برای اولین بار اختلال اوتیسم به صورت یک طبقه جداگانه شناخته شد تا سال 2013 که پنجمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری بیماری های روانی (DSM-5) از سوی انجمن روان‌پزشکی آمریکا منتشر شد، تغییر و تحولات وسیعی در حوزه اوتیسم صورت گرفته است. یکی از انتقادات عمده ای که به نسخه های قبلی DSM وارد می شد این بود که در آن ها طبقه بندی تفکیکی (افتراقی) شفافیت نداشت. برای مثال تحقیقات نشان می دهند که برای بسیاری از اختلالات، تمایز بین سمپتوم های عمده و سمپتوم های خفیف تر، به "درجه" ربط دارد، نه به "نوع". به همین خاطر و به دلیل مشکلاتی که در تفکیک اختلال اوتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال رت و اختلال تجزیه کودکی وجود داشت، DSM-5 همه این اختلالات را حذف کرده و آنها را تحت لوای "اختلال طیف اوتیسم" معرفی کرده است.

تغییر عمده دیگری که در در حوزه اختلال طیف اوتیسم ایجاد شده است این است که DSM-5 بر خلاف DSM-4، معیارهای لازم برای تشخیص اوتیسم را در دو حوزه کلی نقص در ارتباط و تعامل اجتماعی و رفتارها، علائق و فعالیت های محدود و تکراری معرفی کرده است. همان طور که مشهود است DSM-5، معیار های نقص در تعامل اجتماعی و ارتباط اجتماعی را با هم ترکیب کرده است. منطق پشت پرده این تغییر و تحول این است که در مردم عادی، بین نقص در مهارت های اجتماعی و نقص در مهارت های ارتباطی، ضریب همبستگی متوسط وجود دارد، در حالی که در نمونه های آماری کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، بین مهارت های اجتماعی و مهارت های ارتباطی، ضریب همبستگی بسیار بالا مشاهده می شود. به همین دلیل DSM-5 این دو معیار را با هم ترکیب کرده است.

سطح شدت برای اختلال طیف اوتیسم، روی یک پیوستار تعیین می شود و درجه نقص برای مشکلات موجود در ارتباط اجتماعی و برای رفتارها، علائق و فعالیت های محدود و تکراری به صورت جداگانه در نظر گرفته می شوند. DSM-5 سه سطح شدت برای اختلال طیف اوتیسم معرفی کرده است: سطح 1: نیازمند به حمایت، سطح 2: نیازمند به حمایت زیاد و سطح 3: نیازمند به حمایت بسیار زیاد.

طبق آمار سازمان کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا میزان شیوع اتیسم در سال 2016 یک در 68 بوده که این آمار امسال (2018) به 1 در هر 59 رسیده است. نسبت پسرهاي اوتیسم 4 برابر بيشتر از دخترها است. اين اختلال بين تمام نژادها و همه طبقات جهان، با شدت متفاوت به چشم مي خورد