آن چه کودکان ما را رنج می دهد

حمیدرضا عرب
تولد یک کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم (اوتیسم) والدین را به سمت این هدف سوق می دهد که تمام تلاش خود را به کار گیرند تا پیشرفت کودکان خود را شاهد باشند. در این مقاله به این موضوع پرداخته می شود که چگونه والدین به صورت غیر مستقیم و ناخواسته باعث می شوند که درد و رنج کودکان شان نه تنها کاهش پیدا نکند بلکه حتی افزایش یابد. گاهی اوقات یک سری باورهای غلط، دیدگاه ها، انتظارات اشتباه و آگاهی های نامناسب وجود دارند که اگر والدین از این موارد غافل باشند باعث افزایش درد و رنج در کودکانشان می شود. در این نوشته سعی می شود که به این موضوع پرداخته شود. اولین موردی که قبل از هر چیز به آن پرداخته می شود آن است که بعضا والدین ما در مورد این اختلال و شیوه های توانبخشی و آموزشی این اختلال آگاهی کافی ندارند و این مساله باعث می شود در زمینه آموزش و توانبخشی کودکان خود آموزش هایی را دنبال نمایند که نه تنها تاثیر کمی در پیشرفت کودک دارد بلکه باعث می شود که سن طلایی کودک برای آموزش مورد نیاز او از دست برود. در شماره های قبلی فصلنامه بچه های آسمان در این زمینه صحبت کردیم. باید بدانیم آگاهی کم والدین در این زمینه باعث می شود گاهی از رویکرد یا روشی برای آموزش کودک خود استفاده نمایند که نه تنها باعث پیشرفت کودک نمی شود بلکه پیشرفت کودک را به تاخیر نیز می اندازد.
از انتظارات غلطی که در ابتدا باید به آن اشاره شود آن است که والدین در مورد تحصیل کودکشان در مدرسه گاهی انتظارات غیر واقعی دارند و بر این انتظارات تاکید زیادی می کنند. انتظاراتی از این نوع که کودک من علی رغم توانایی پایینی که دارد باید تا مقطع دانشگاه ادامه تحصیل دهد و یا کودک من باید در همه درس ها عملکرد خوبی داشته باشد. در حالی که بسیاری از این کودکان از لحاظ درک انتزاعی در سطح پایینی هستند و گاهی اوقات حتی با توجه به آگاهی والدین از این موارد بر فرزند خود فشار زیادی برای ادامه تحصیل وارد می نمایند و با توسل به راهکارهایی که بعضی از آنها غیر منطقی است سعی دارند که کودک به تحصیل خود ادامه بدهد و این مساله باعث می شود کودک رنج و اضطراب زیادی متحمل شود و نه تنها به کودک کمکی نمی شود بلکه مشکلات کودک بیشتر نیز می شود.
یکی دیگر از این انتظارات غلط آن است که بعضی از والدین به دنبال پیشرفت سریع در زمینه آموزشی و توانبخشی فرزندان خود هستند. والدین بسیار زیادی دیده ام وقتی کودکشان پیشرفت کندی دارد سریعا به سراغ یک درمانگر دیگر می روند. درحالی که باید بدانیم پیشرفت این کودکان در زمینه های آموزشی نیازمند کمی صبر و حوصله است. ما باید به این موضوع توجه داشته باشیم که لزوما کندی پیشرفت یک کودک ناشی از عدم صلاحیت درمانگر نیست و بدانیم پیشرفت در این کودکان گاهی کند است و نباید منجر به نا امیدی ما از درمانگر شود. اجازه دهیم که درمانگر با توانایی ها و مشکلات رفتاری کودک آشنایی پیدا کند تا بتواند بهترین آموزش را ارایه نماید.
مساله دیگری که باعث می شود رنج و زحمت زیادی بر کودک تحمیل شود آن است که کودکان خود را با کودکان دیگر مقایسه نماییم. در شماره های قبلی فصلنامه به این موضوع پرداخته شد، در این جا این مساله را توضیح نمی دهم و تنها به ذکر همین نکته اکتفا می کنم که کودکان طیف اتیسم (اوتیسم) از لحاظ توانمندی و عملکردی متفاوتند و مقایسه کردن آنها از ریشه غلط است.
یکی دیگر از مسایلی که باعث درد و رنج در کودکان ما و حتی خود ما می شود وابستگی بسیار زیاد در زمینه آموزشی به درمانگران است. گاهی اوقات بسیاری از مباحث آموزشی و توانبخشی را باید از درمانگران یاد بگیریم و نباید در همه زمینه ها خود را متکی به درمانگران بدانیم. بر این نکته واقف باشیم که این کودکان اگر آموزش می بینند لازم است این آموزش ها را در خانه و فضاهای دیگر تعمیم دهند. والدین گاهی اوقات بیش از حد به مراکز توانبخشی وابسته می شوند و اگر یک روز مربی و یا درمانگر در دسترس نباشند آن روز را برای خود کلافه کننده می دانند، این احساس گاها به آنها دست می دهد که کودکشان از آموزش ها بهره ای نبرده است و لازم است در اسرع وقت به مرکز باز گردد در حالی که والدین باید آیتم های آموزشی را در خانه با کودک خود تمرین نمایند تا تعمیم دهی به خوبی صورت گیرد.
یکی دیگر از مباحث که به صورت غیر مستقیم درد و رنج زیادی هم بر ما و هم بر کودکمان وارد می نماید گفتن کلمات منفی با خود در مورد توانمندی های کودکان مان است بسیاری از والدین دایما در حال خود گویی منفی هستند اما والدین ما باید بدانند خود گویی منفی امری بسیار اشتباه است و اگر ادامه پیدا نماید باعث می شود که والد روحیه پایینی پیدا کند و نتواند در پیشرفت کودک خود موثر باشد. بسیاری از والدین بر کارهایی که کودک انجام نمی دهد تمرکز می نمایند و بر جنبه های مثبت رفتار کودک تمرکز نمی نمایند، به دنبال ضعف های کودک هستند و جنبه های مثبت را نمی بینند.
یکی دیگر از کارهای اشتباه والدین این مورد است که در حضور کودک درباره اختلال اتیسم صحبت می نمایند در این زمینه باید دقت نماییم که در حضور کودک در مورد اتیسم صحبت نکنیم.
نکته دیگر آن است که از دادن راهنمایی های بسیار زیاد در جزیی ترین موارد به فرزند خود پرهیز نماییم و گاهی اوقات والدین احساس می کنند این کار بسیار مفید است زمانی که دایما به فرزند خود بگوییم چه کاری انجام دهد و چه کاری انجام ندهد و رفتار کودک خود را کنترل نماییم. کم کم کودک ما به یک ربات تبدیل می شود که هیچ احساس استقلالی از خود ندارد و به یک موجود وابسته تبدیل می شود که با هدف اصلی آموزش در تضاد قرار می گیرد. پس والدین باید از تمرکز بر رفتار های اشتباه کودک وکنترل بیش از حد برای رفتار مناسب پرهیز نمایند.
یکی دیگر از اشتباهات والدین آن است که برای کاهش مشکلات رفتاری کودک و آرام کردن او دایما به کودک خوراکی ها و پاداش های متعدد می دهند پس باید بدانیم باج دادن به کودک برای کاهش مشکلات رفتاری امری اشتباه است و برای آرام کردن کودک از اصول رفتار درمانی مناسب استفاده نمایند.
نکته آخر آن است که والدین در برخورد با مشکلات رفتاری کودک خود متناقض عمل ننمایند اینکه گاهی اوقات بخواهند متناسب با اصول آموزشی عمل نمایند و گاهی اوقات خیر. که این امر مانعی جدی در امر آموزش است.
آری والدین عزیز، اتیسم (اوتیسم) یک اختلال است که با آگاهی در مورد این اختلال می توانیم بهترین مسیر را برای کودک خود انتخاب نماییم، کودکان ما به کمک ما نیاز دارند و ما به دنیا آمده ایم تا به آنها کمک نماییم و بدانیم اتیسم قابل بهبود است و فرایند درمان و توانبخشی امری عاشقانه است.

1399
شهریور
22
شنبه 22 شهريور 1399
2020
September
12

افزودن دیدگاه جدید

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • نشانی صفحه‌ها وب و پست الکترونیک بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
سوال امنیتی
سوال زیر برای جلوگیری ارسال اسپم می باشد، لطفا به آن پاسخ دهید. با تشکر
CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.